Po wytworzeniu tak solidnego oparcia, jakim jest zintegrowany z kością implant, możemy zacząć następny etap – pobrać wyciski i przystąpić do odbudowania brakujących zębów. Teraz prace przejmuje technik dentystyczny, który pod kontrolą lekarza wykonuje pracę protetyczną - przyszłe, nowe zęby.
W każdy implant wkręca się abutment czyli tzw. łącznik, na którym będzie mógł być zamocowany pojedynczy ząb lub zespół zębów.
Dokonywana jest analiza modeli gipsowych odzwierciedlających warunki zgryzowe u pacjenta. Bardzo istotne jest, aby przyszłą odbudowę wykonać zgodnie z regułami fizjologii i fizyki nie zaniedbując przy tym oczywiście kosmetyki.
Odbudowujemy fragment dużego i skomplikowanego układu gryzienia i nie może być mowy o jakichkolwiek niekontrolowanych przeciążeniach, które mogłyby powodować dolegliwości bólowe lub co gorsza mogą uszkodzić wewnątrzkostną część implantu. Dlatego duże prace protetyczne wykonujemy od lat bez powikłań w systemie PROCERA, gdzie most jest frezowany z jednego kawałka tytanu – PRCERA IMPLANT BRIDGE.
Ostatnio nowością są mosty z tlenku cyrkonii w systemie PROCERA z poziomu implantów.
Ważne jest też, aby zapewnić dobry dostęp dla czyszczenia szczoteczką oraz nie wytwarzać miejsc, w których mogłyby zalegać resztki pokarmowe.
Nie zawsze wszczepia się tyle implantów ile zębów brakuje. Różnorodne długości i średnice implantów umożliwiają optymalne, indywidualne dopasowanie ich do kości szczęk pacjenta.
Korony
W przypadku utraty pojedynczego zęba często zdaża się tak, że aby zrobić klasyczny most musimy spiłować zdrowe i dobre zęby znajdujące się w jego sąsiedztwie.
Możemy również wprowadzić implant do luki międzyzębowej i na nim zamocować koronę.
Pojedyncza odbudowa wymaga indywidualnego łącznika abutmentu, który może być wykonany z tytanu, złota, aluminy lub cyrkonii. Koronka jest trwale przykręcona maleńką śrubką do implantu od wewnętrznej, niewidocznej strony lub po prostu cementowane jak korona na własnym zębie. Sposoby mocowania nadbudowy protetycznej na implantach są różne dla różnych systemów. W systemie PROCERA wykonujemy także tzw. Switching abutment, czyli możemy stosować koncepcję wymiany platformy w celu wykonania kosmetycznej odbudowy protetycznej dziąsła brzeżnego.
W odcinkach przednich, gdzie kosmetyka odgrywa decydującą rolę, od zewnątrz – na powierzchni wargowej brzeg korony wnika pod dziąsło, do złudzenia upodabniając się do naturalnego zęba.
Dzięki parabolicznemu zaprojektowaniu powierzchni nośnej nowego implantu Nobel PERFECT możliwe jest utrzymanie i zachowanie brzeżnej blaszki wyrostka kostnego. To z kolei ułatwia odtworzenie naturalnego konturu dziąsła wokół przyszłej korony oraz brodawek międzyzębowych.
Mosty
Kiedy potrzebna jest odbudowa kilku zębów możemy wykonać kilkupunktową niezależną implantację i na niej oprzeć pojedyncze brakujące zęby. Technika jest taka jak omówiona już nieco wcześniej. Uzupełniając brakujące zęby za pomocą klasycznego mostu stomatolog często zmuszony jest do szlifowania całkowicie zdrowych zębów, które stanowić będą tzw. filary.
Pojedynczym wszczepem można stworzyć podparcie jednostronne dla mostu (drugim będą zęby własne) lub stworzyć mostek samodzielny, który całkowicie ochroni własne zęby.
Mostek jest uzupełnieniem stałym – nieruchomym, utrzymującym się jak most na rzece - na minimum dwóch filarach, z umieszczonym w środku „przęsłem”. Tymi podporami są zęby własne lub implanty lub też kombinacje mieszane – to znaczy połączenie zębów własnych i implantu.
Aby odtworzyć wszystkie zęby t.j.14 (przy całkowitym bezzębiu szczęki lub żuchwy), potrzeba sześciu-ośmiu implantów.
Nie wykonujemy prac protetycznych łączących własny ząb z implantem, chyba że zastosujemy rygiel, co jednak znacznie podwyższa koszt pracy protetycznej. Jako filary dla mostów opartych na implancie i zębie wskazane są szczególnie zęby już koronowane lub wymagające koronowania, przez co można zrezygnować z osadzania sąsiedniego implantu. Inaczej zaleca się nienaruszanie zębów własnych i stosowanie mostu opartego tylko na implantach.
Wszystkie te rozwiązania zaleca się szczególnie tym osobom, które mają kłopoty z przyzwyczajeniem się do wyjmowanych protez oraz w przypadkach, gdy szkoda jest nam szlifować zęby własne.
Protezy ruchome oparte na implantach
Rekonstrukcją w przypadku bezzębia może być proteza całkowita. Jednak pacjencji, którzy używają tego typu uzupełnień, świetnie zdają sobie sprawę z kłopotów, jakie mogą one przysporzyć.
Przez cały czas używania protezy całkowitej, siły przenoszone przez akryl i dziąsło na kość powodują jej zanik, zwłaszcza w żuchwie. Następuje tak duży zanik podłoża dla protezy, że na dobrą sprawę nie ma się ona czego trzymać.
Według statystyk 62,5% badanych pacjentów użytkujących protezy całkowite narzeka na ruchomość protezy dolnej, a 37% na ruchomość protezy górnej.
Pacjenci bezzębni z powodu braku ozębnej, w której są usytuowane receptory czuciowe, nie mogą kontrolować wielkości sił wyzwalanych podczas żucia, a możliwość wyczuwania przeszkód artykulacyjnych jest u nich 5-krotnie mniejsza niż u leczonych z zębami naturalnymi.
Ruchomość protez, brak prawidłowych kontaktów artykulacyjnych i obniżona percepcja prowadzą do uszkodzeń błony śluzowej jamy ustnej i dolegliwości bólowych oraz do przyśpieszenia zaników podłoża kostnego. Wszystkie dolegliwości wynikające z ruchomości protez całkowitych, a szczególnie protezy całkowitej dolnej, powodują dyskomfort pacjenta podczas ich użytkowania.
63,5% badanych skarżyły się na tak duży dyskomfort, że unikają z tego powodu spożywania wielu rodzajów potraw, a 17% badanych stwierdza, że znacznie efektywniej rozdrabniają pokarm bez protez niż z protezami.
Implanty zapewniają dodatkowe umocowanie i fantastycznie stabilizują protezy.
Liczba implantów potrzebnych do wykonania protezy nakładowej w żuchwie wynosi od 2 do 6 i zależy od rodzaju planowanej protezy, miejscowych warunków anatomicznych i możliwości finansowych pacjenta.
Ze względu na sposób obciążenia podłoża protetycznego rozróżniamy dwa rodzaje protez nakładowych:
protezy – mosty oparte całkowicie na implantach
protezy oparte zarówno na implantach, jak i na podłożu śluzówkowo–kostnym
Stosując 2 implanty umieszcza się je z reguły w miejscu kłów. Planując podparcie protezy nakładowej na 4 implantach, rozmieszczamy je w polu trapezu.
Zarówno 2, jak i 4 implanty najlepiej szynujemy retencyjną belką. Zaletą zastosowania większej ilości implantów jest wyeliminowanie rotacji przednio-tylnej protezy, która może występować przy belce opartej na 2 implantach.
Implanty wprowadza się w przedniej części trzonu żuchwy pomiędzy otworami bródkowymi; jakość wyrostka bezzębnego i kości w tym odcinku żuchwy są z reguły dobre.
Przy dwóch wszczepach umieszczanych w odcinku przednim, można również zastosować zatrzaski punktowe, które utrzymują protezę.