Osteogeneza dystrakcyjna kości jest zabiegiem często stosowanym w ortopedii i chirurgii szczękowo-twarzowej. Pierwszy zabieg dystrakcji wykonano w 1905r., ale powszechne zainteresowanie i akceptację metoda ta zyskała w roku 1980, kiedy to Ilizarow opracował i opublikował sposób wydłużania kości długich kończyn dolnych, a McCarthy zastosował tę metodę do rozciągania kości płaskich twarzoczaszki.
Istotą zabiegu jest nacięcie warstwy kości zbitej lub przecięcie całej kości, umocowanie śrubami stałej części dystraktora i szczelne pokrycie tkankami miejsca operowanego. Ma to na celu wytworzenie kości pod wpływem jej rozciągania. Bardzo ważne jest zachowanie dobrego ukrwienia okolicy dystrakcji.
Zabieg musi być wykonany jak najmniej traumatycznie specjalnymi piłkami z chłodzeniem zapobiegającym przegrzaniu kości. Warunkuje nam to niepowikłany proces leczenia. Podczas zabiegów zakładania dystraktorów używamy pił MicroAir i elementów Stryker i Synthes.
Do jamy ustnej wprowadza się uchwyt sterujący mechanizmem śrubowym, służącym do rozciągania ruchomych części dystraktora.
W przedsięwzięciu tym wyodrębniono trzy okresy. Pierwszy - trwający 7 dni - to okres spokoju, w którym goją się tkanki miękkie i okostna. Po stwierdzeniu zagojenia i braku zakażenia rozpoczyna się okres aktywnego rozciągania, trwający ok. 14 dni i polegający na stopniowym obracaniu śruby dystraktora.
Rozróżnia się dwa tempa rozciągania: wolne -1,0 mm – lub ostre – 2-3 mm na dobę. Po zakończeniu aktywnego wydłużania, kość uzyskuje czas na stabilizację i pełne dokonanie osteogenezy, czyli wytworzenie pełnowartościowej kości. Okres ten wymaga dobrego unieruchomienia odłamów kości- osteosynteza stabilna. Jego długość zależy od rodzaju kości i pełnionej przez nią funkcji. Okres ten zwany jest czasem konsolidacji.